IRIS herba odoratissima

IRIS herba odoratissima

Plin. l. 21. c. 7. et 11. ubi de illa pluribus, Colore ianthinus et fuscus, adeo nitens, politus ac fulgens, ut nihil magis. Sena eius folia, longitudine hand absimilia liliaceis, in oblogngum rotundantur, versus apicem, siguramque exhibent plane singularem, et ad adspectum multo praeclarissimam, dum ex iis terna argento illusa, quâ inhaerent caliculo, in medium erecta eminent, iunguntque latera, invicem connixa, mutuo ut fulciant; terna alia, ternis illis ext antibus inter iecta recurvaque deorsum, in hemicyclum inflectuntur, cauli, quem extremis adlambunt labris quasi datura osculum, aut

purpur am ostentatura, aureis pictam villis et cincinnis crispam, argentoque vermiculatam, ab usquemedio ad ungues singulorum. Denique senis illis,ternabreviora alia, at spissior, in Imguam explicantur et candicant; surgentibus meditulilio totidem malleolis albentibus, in lanceae desinentibus cuspidem. Est et Iris altera, in flammam rutilans, in calathum diffusa, rubri subnrgri notis interpuncta. Est et alterius sigurae, ab priore non multum abludens; at foliis angustioribus et exquisitius sinuosis et implicatis, misturâ colorum pereleganti, dilutioris caerulei candidique. Franc. pomey Divers. Descript. De nomine sic Auctor anon. Sinae et Eur. c. 33. quod est de Floribus, Iris hortensis tam varia et versicolor, ut caelestem Iridem aemulata, colorum verâ specie, coloratum caeli mendacium superet, idemque sibu decorum iure nomen adsciscat. Vide ibidem plura elegantissima hanc in rem, adde Salmas. ad Solin. p. 468. et 1223. ubi de variis Iridis speciebus, Irino item unguento, quod σούσινον nonnullis, varia: de superstitione Vett. vero, in effodienda Iride, vide Plin. ubi supra, ut et hîc ubi de Gladiolo.